پس از قریب سی سال خدمت در صحنهی تئاتر به این نتیجه رسیدهام که راه غلط و خطایی را پیمودهام و عمرم عبث و بیهوده گذشته زیرا در جامعه آنچه ارزش ندارد هنر و آنکه مورد نظر نیست هنرمند میباشد گاهی فکر میکنم که اگر من به جای کارهای هنری به دنبال خیاطی و یا سایر مشاغل میرفتم امروز از هر لحاظ زندگیام تامین بود و بر گذشته افسوس نمیخوردم.
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، تا قبل از سال ۱۳۰۷ که هنوز در تهران تئاتر دائمی وجود نداشت و اصولا مردم عادت به این کار نداشتند، هر چند ماه یک بار عدهای از هنرمندان در منازل یکدیگر جمع شده و نمایشنامههایی را که دیده و یا خوانده بودند اجرا میکردند. این تنها وسیلهای بود که آتش اشتیاق این عده را تا حدی فرومینشاند زیرا با در نظر گرفتن زمان و مکان و اینکه هنرمند لقبی جز «مطرب» نداشت قدم در راه تئاتر گذاشتن کار آسانی نبود و بیاغراق باید گفت که مقدمین این راه مورد طعن و لعن دوست و دشمن واقع شده جز بدنامی و رسوایی ثمری از کار خویش نمیبردند. با این تفاصیل فکر کنید و ببینید اگر در چنان موقعیتی زنی مسلمان پیدا میشد که میخواست همدوش مردان روی سن ظاهر شود ..
Read More »